“Krallar” Önde Gider!…

Geçmişe doğru şöyle bakıyorum da, tahta perdeli yazlık sinemanın en ön sırasında oturmuşum… Akşama konser var, şimdi provaya girdim, kaçak seyirci olarak…

Çocuk boyumla bir çift pantolon görüyorum sahnede, bir tarafı sarı, bir tarafı lacivert… (Bu lacivert siyahta olabilir, geçmiş zaman…) Bir gitar ve uzun saçlı bir adam… Mikrofona "1, 2, 3" diyor… Ben de kendimi tutamayıp "4, 5" diyorum… Çocukluk işte.. Bana şöyle ters ters bakıyor ve başlıyor şarkısına; "Aşk oyunu bunun adı/ayrılınca kalmaz tadı…"

Akşam konserde yine ön sıralardayım… Yıl 1968, Erkin Koray sahnede ve Bursa'nın en hızlı gençleri ve de biz çocuklar, deli çağımızın ilk tohumlarını atmaktayız tepinerek…

"Çılgın bir rüzgarla geçiyor mevsimler, aramızda mesafeler… Mesafeler…" O bitiyor,

"N'oldu, n'oldu şimdi sana?

Sözlerinde gözlerinde yalnız ben vardım…" ardından;

"Anma arkadaş…"

"Gel bak ne söylicem…"

Erkin babayı severim…

Bize bir ara "şaşkın"lık dönemi yaşatsa da… "Fesuphanallah", "İlla ki…" Es verdi

gönüllendiği rock müziğe.

"Estarabim…"

Ben diyorum ki, Erkin Koray, diyetini ödedi o şarkıların… Ve şimdi öyle güzel çalışmaları var ki, zamanıdır gençliğin yeniden kulak vermesinin Türk rock tarihinin en eski ve en güzel köküne…

Unutmayın, bütün rock grupları o köklerden filizlendi.

Ve şimdi rock dinliyorsa Türk gençleri,

Haydi Erkin baba,

Her şey bitmedi daha!…

İlhan İREM

HEY / 15 ŞUBAT 1989