Büyük gürültülerle geldi… Yanıma çörekleniverdi… Rahatsız oldum…

Dikti gözlerini üstüme…

İlgilenmedim…

Baktı…

İlgilenmedim…

Baktı…

İlgilenmedim…

İlgilenme…

İlgilen…

İlgi…

İl… "ilhan" dedim "benim adım"… "Ya sizin ki? "Issızlık" dedi…"Issız bey derler bana…"

Gürültülerle gelişini düşündün. Gülmüş bulundum…

"Gülme" dedi…"Neden?" dedim.

"Benim yanımda gülünmez."

"Ağlayayım mı?" dedim gülerek…

"Gülme… Ağlama." Dedi… "Benim yanımda gülünmez, ağlanmaz…

"Napılır senin yanında?"

"Hiçbirşey" dedi… "Sessizlik isterim ben"…

"Öllüm müsün sen?" dedim…

"Hayır" dedi…

"Hayat mısın?" dedim…

"Hayır" dedi…

"Peki kimsin?" dedim. Kızdı.

"Issızlık dedim ya."

"Beni hayat ya da ölüm yapan insanlardır" dedi…

"Kimi kaderi, kimi evrenselliği bulur bende, herkes bir şey koparır benden…"

"Peki, tükenmez misin?"

"Eyvah!" dedim. "Amip gibi"… "Mikrop musun?" Ah densizlik!..

Çok kızdı… Fırın kapağı gibi açtı ağzını… İçerde alevler gördüm… Dili kürek gibiydi… Bağıracak sandım…

"Olabilir" dedi…

"Nerde bulunursun?" dedim.

"Anlamadım" dedi.

"Yani" dedim "Nerde oturursun?"…

"Haa" dedi "Oturmam ben… Çöreklenirim"…

"Nerde?…

"Her yeryde… Kainat ta derler bana"…

"MEÇHUL GERÇEK yani"…

"Evet… İnsanlar beni arar bulamazlar"…

"Bulamazlar mı?" dedim…

İlk kez güldü… Sordu;

"İnsan kendini başka bir yerde bulabilir mi?????"