Mercekler gibi insanların da kimi dış bükey, kimi iç bükey… Bakın çevrenize, dış bükey insanlar vardır… Herşeyin aslını değil, görüntüsünü büyütmeye çalışan insanlar… Herşey büyüktür yapay bir şapırtıyla gezinen dillerinde… Ve anlamları gittikçe küçülen sözcükleri büyüdükçe aslında büyüyen göbekleridir yalnızca…

Dış bükey insanlardır… İçleri olmadığından, insanlara verecek küçücük bir sevgi kırıntısı bile taşımayan… Ve herşeyin yalnızca dışını cilalayan…

Ve iç bükey insanlar vardır… Herşeyi küçültüp, içine, yüreğine dolduran… Acılar… Sevinçler… Sevgiler… Düşünceler… Sırlar… Herşeyi… Herşeyi hap gibi yutarlar… Hayat, zaman yetmez küçük kalır dev yürekleri karşısında…

Ve dış bükey insanlar iç bükey insanların yüreklerinin yüceliğini göremediklerinden büyük sanırlar kendilerini endamlarına bakarak.

Dünyanın ortasına manda pisliği gibi yayılmanın değil, küçücük yerlere olmadık renkleri serpiştirmenin hüner olduğunu öğrenecek insanlar… Ve bırakacaklar başkalarının bahçesini kendi yanıltıcı merceklerinde kendi malıymış gibi görmeyi…

Dünya iç bükey insanlarla güzelleşecek anlayacağınız… İçimizdeki görüntülerin tepetaklak durmadığı gün…