Kara bir mahzenin küfünden başını kaldırır gibi, doğarken de batarken de şarap kızıllığındadır güneş… Bir güne "merhaba" ya da "güle güle" derken bulanıktır şekiller…

Ve güneş tepedeyken uyuz bir kedi gibi oracığa buracığa siniveren gölgeler, büyümek için nedense güzelliklerin ilk ya da son cılızlığını beklerler…

Yeni doğmuş bir balıkcığı yutmak kolaydır… Yeni bir sanatı, sanatçıyı, soluğu tekmelemek gibi… Ya da yeni sabahlar için köşesine çekilmişleri unutup, siyahlara karıştırıvermek gibi…

Gölge insanlar vardır, güçlerin yanında sabah-akşam boyveren… Zaman zaman aslını aşan boylarıyla, boyundan büyük işlere kalkışın gölge insanlar…

Gölge olduğunu unutup, ışığından kopmaya heveslenen… Yokolan gölgeler. Bilmezler ki:

"Gölgeyi gerçekler yaratır… Geceyi gölgeler…"